“ปะจัน ”  โดย  “เขี้ยวจัน ”
ปีที่ 3 : ตามที่ใจสั่งมา……..

ที่นี่….ไม่ใช่คอลัมน์ร้องทุกข์ แต่เป็น การสังคมอุดมปัญญา ลุกขึ้นมา “ทวงสิทธิ” ของการเป็นพลเมืองผู้ตื่นรู้   เจ้าของคะแนนเสียงที่เลือก”ตัวแทน”  ในทุกระดับ ของการปกครองส่วนท้องถิ่น   และการบริหารบ้านเมือง ด้วยข้าราชการ “ตัวแทน” จากส่วนกลาง ทุกกระทรวง ทบวง กรม [ หน้ารวมบทความ ปะจัน]

“อายุรัฐบาลอนุทิน” สั้น สัญญากันไว้เพียง 4 เดือน จึงเป็นโจทย์หิน ที่แสนจะท้าทาย บนความคาดหวังของประชาชน และบนความคั่งแค้นของฝ่ายค้าน–ที่เพิ่งหลุดจากการเป็นรัฐบาล

ประเทศชาติ ต้องขับเคลื่อน ต่อไป ว่างเว้น เว้นวรรคไม่ได้เชียวนะ จะบอกว่า โหวตให้มา “ยุบสภา” ไม่ได้ ต้องพูดให้ครบประโยค และควรมองประโยชน์การก้าวของประเทศชาติเป็นที่ตั้ง

เมื่อรู้เวลา ว่ามี เพียง 4 เดือน ก็ยังดีกว่าไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานปานใด….

จึงต้องทำงานแข่งกับเวลา เมื่อมีโควตา “คนนอก” ที่เป็น “มืออาชีพ” พวกเขาเฝ้ามองปัญหา และรอเวลาให้รัฐบาลมีนโยบายออกมา เพื่อแก้ไข แก้เกมส์ปัญหาของบ้านเมืองอยู่นานแล้ว

เมื่อมีโอกาส ขึ้นมาขับเคลื่อนเชิงนโยบาย จึงเป็นจังหวะดี ที่จะ “ปล่อยของ” เรียกเสียงฮือฮา สนั่นเมือง อย่าง “รัฐมนตรีศุภจี” ที่ไปคุมกระทรวงพาณิชย์ นั่นปะไร…

ชื่อบอกชัดว่า “พาณิชย์ คือ การค้า” เธอเป็นหัวหน้าทีมที่จะขายของ ขายสินค้า ให้เมืองไทย เธอเข้าใจหยิบ เรื่อง “ราคายา ” ที่รู้กันในหมู่คนเจ็บไข้ ว่า ค่ายา ค่าหมอ แพงสะบัด การสืบราคา การประกาศราคายาของโรงพยาบาลเอกชนจึงเกิดขึ้น นายกสมาคมโรงพยาบาลเอกชน ก็ออกมาขานรับ

กล้าจริง  หมดยุคเกรงใจ ความจริงมีหนึ่งเดียว นโยบายประชานิยม ใช่จะมีเพียงแจกเงิน ลดราคาสินค้า ซะเมื่อไหร่ล่ะ ยังมีอีกหลายมาตรการที่รัฐบาลจัดวางได้ โดยไม่ต้องเกรงใจ นายทุนคนไหน..

Quick  คือ เร็ว / Big  คือ ใหญ่ / Win คือ กำชัย

หลายคนเอาใจ  หลายคน สมใจว่า นี่แหละ ผู้บริหารประเทศที่ตั้งตารอ ชาตินี้ มีแล้ว เพราะที่ผ่านๆมา เห็นแต่คนในโควตาพรรคการเมือง หรือลูกหลานนักการเมือง ที่อาจไม่มีภูมิความรู้อะไรเลย ก็ก้าวขึ้นมาบริหารนโยบายระดับประเทศ ต้องอ่านโพย ตามที่เขาเขียนบทให้พูด พูดแบบผิวๆ ไม่น่าเชื่อถือ พูดแล้วไม่ต้องรับผิดชอบ หมดวาระ เป็นอันจบกัน ทิ้งอะไรไว้ ให้เป็นภาระของแผ่นดิน ก็ไม่ต้องรับผิดชอบ

เมื่อมีการเปิดมิติใหม่ ของนักบริหารมืออาชีพ คนชักจะติดใจ  เซย์โน นักการเมือง มือ ละอ่อน ไร้ฝีมือ กอบโกยประโยชน์เข้าพรรคพวกตัวเอง  นักการเมืองแบบนี้ น่าจะสูญพันธุ์ ไปได้แล้ว ประชาชนเขารู้ทัน ยุคดิจิทัล บันทึกไว้ตลอดกาล คนจำทั้งเมือง แต่เฉพาะลิ่วล้อ แหละ ที่คอยปลอบ บอกว่า ไม่เป็นไรครับนาย….

ยังรอ…. รอ ผลงานเฉียบๆ กล้าหาญ ของรัฐมนตรีคนนอก อีกหลายคน…

กระแส เรียก “คนนอก” จึงดังขึ้น ยิ่งกว่า Quick Big Win  ซะอีกนะ….

………………………………………………………………………………………………………