“ปะจัน ”  โดย  “เขี้ยวจัน ”
ปีที่ 3 : ตามที่ใจสั่งมา……..

ที่นี่….ไม่ใช่คอลัมน์ร้องทุกข์ แต่เป็น การสังคมอุดมปัญญา ลุกขึ้นมา “ทวงสิทธิ” ของการเป็นพลเมืองผู้ตื่นรู้   เจ้าของคะแนนเสียงที่เลือก”ตัวแทน”  ในทุกระดับ ของการปกครองส่วนท้องถิ่น   และการบริหารบ้านเมือง ด้วยข้าราชการ “ตัวแทน” จากส่วนกลาง ทุกกระทรวง ทบวง กรม [ หน้ารวมบทความ ปะจัน]

บ้านมี “รั้ว” เพื่อแสดงขอบเขต แสดงความเป็นเจ้าของ คนนอกเข้ามาโดยไม่แจ้ง โดนข้อหาบุกรุก มีความผิดตามกฎหมาย

บ้านจัดสรร จึงมักมีรั้ว พวกเราตระหนักเรื่องข้อกฎหมาย การรุกล้ำ

แต่เราพบว่า ชายแดนประเทศไทย หลังมีกรณีปะทะ ไทย–กัมพูชา มีแนวชายแดนที่พื้นที่เป็นแผ่นดินเดียวกัน  เกือบ 800 กิโลเมตร อยู่ในพื้นที่ 4 จังหวัด ไม่มีรั้วแนวกั้น ปัญหาการบุกรุก จึงเกิดขึ้น ที่สำคัญ มีมาช้านานแล้ว และเราไม่เคยใช้คำว่า “บ้านพี่เมืองน้อง” ที่เราใช้กับประเทศเพื่อนบ้านรายอื่น

เรื่องนี้ จึงถูกหยิบยกขึ้นมา ว่า รัฐบาลควรมีนโยบายในการ สร้างกำแพงเป็นแนวกั้นแสดงอาณาเขต เพื่อป้องกันเหตุไม่พึงประสงค์อีกในอนาคต

การสูญเสีย ชีวิต ทำร้ายอวัยวะ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ควรเป็นจุดที่รัฐบาลให้ความสำคัญมากกว่าที่จะมา บอกว่า มันเป็น “อุบัติเหตุ” แล้วแถ ไปทำโครงการอื่นๆ ที่อาจมีความสำคัญต่อผลประโยชน์ของตนและพวกพ้อง

ยุคสังคม “นักข่าวพลเมือง” ทำงานกันอย่างเข้มแข็ง เจาะไชข้อมูล ให้รับรู้ ให้อ่านกันแบบจะจะ หากรัฐบาลมีกำลังพลน้อย ก็น่าจะใช้เป็นฐานในการทำงานได้ต่อ และไม่จัดว่าเป็นการเสียหน้าแต่อย่างใด เพราะบอกว่าจะมารับใช้พ่อแม่พี่น้องประชาชน กันอยู่แล้ว ถือว่าเป็นการช่วยกันทำงาน คนละไม้ คนละมือ

ข้อมูลที่น่าสนใจ คือ การคำนวณแบบโครงคร่าว ของการใช้งบประมาณ ในการสร้างรั้ว เป็นแนวกั้นอารณาเขตชายแดน ไทย–กัมพูชา ตลอดแนว 798 กิโลเมตร ใช้เงินราว 976 ล้านบาท (น่าจะคำนวณ แบบไม่ต้องมีการชักเปอร์เซ็นต์ จ่ายใต้โต๊ะ มีค่าน้ำร้อน น้ำชา)

เมื่อมองเห็นความสำคัญ ความจำเป็น  เชื่อว่าการจัดสรร น่าจะเป็นไปได้ เริ่มวันนี้ อีกไม่กี่ปีก็สำเร็จ ดีกว่าจะปล่อยคารา คาซัง กลายเป็นมรดกความแตกแยก ให้รุ่นลูกหลาน

ล่าสุด คณะรัฐมนตรี อนุมัติงบ ราว 2,000 ล้านบาท เพื่อจัดคอนเสิร์ตระดับอินเตอร์ โดยมีไส้ในว่า ผู้ได้รับงานนี้ เป็นเจ้าเดียวกับการจัดงานใหญ่ของรัฐบาล–ยังไม่มีรัฐมนตรี คนใดออกมาปฏิเสธ แสดงว่า เป็นเรื่องจริง…ฮา

ขอรั้ว…ขอรั้ว ให้ประเทศไทย ลูกหลานไทย จะได้ไม่ต้องนอนสะดุ้ง……พวกเราทำวันนี้ เพื่อวันหน้า…ใช่ไหม….

………………………………………………………