คอลัมน์ “รู้จริง ถิ่นเฮา”
โดย “น้องดอกคูน”
….เรื่องเล่า อ่านสนุก ซอกมุมของบรรพบุรุษ และมองออกไปเบื้องหน้า ในบริบทของ เศรษฐกิจ สังคม การเมือง เมื่อทุกเรื่องม้วนร้อย เป็นมิติเดียวกัน เหลืองสะพรั่งของดอกคูณ และ เสียงแคน แล่นแต้ มาแล้ว………….        

           ความสุขของคนเล็กๆ เป็นความยิ่งใหญ่ ในหัวใจของเราได้เสมอ  …….

           พื้นที่ป่า ในอุทยานแห่งชาติภูเวียง กว่า สองแสนห้าหมื่นไร่  เป็นความหวัง ที่จะเป็น ปอด ฟอกอากาศ อีกแห่ง ของชาวโลก และชาวขอนแก่น-บ้านเฮา

           พักเรื่องร้อนๆ ระดับโครงสร้างของประเทศ ที่รอวันถอดสลักแก้ไข แล้วลงไปดูแล หัวใจคนทำงาน กับป่าเขา กันเถอะ…..

           ว่ากันว่า คนจะเจอกัน มักไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ คือ ฟ้าลิขิต กำหนดไว้……

           ยามสาย หลังอาหารเช้า ของวันพฤหัสบดีที่ 27 มกราคม 2565 คณะของสมาชิกกลุ่มนายกรุ่น 106 ภาค 3350 โรตารีสากล จำนวน 20 คน นั่งรถตู้ มุ่งหน้าไปยังอุทยานแห่งชาติภูเวียง   อำเภอเวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น-บ้านเฮา

           หลุมขุดที่ 3 เป็นหลุมขุดค้น ทางประวัติศาสตร์ ที่ค้นพบ “ฟอสซิล“  ชิ้นแรก เมื่อปี 2519  ด้วยความบังเอิญ ของคณะนักธรณีวิทยา ที่บุกป่าเขา เข้าไปสำรวจ แร่ยูเรเนียม แต่สุดท้าย มีปริมาณไม่คุ้มค่าเชิงพาณิชย์ แต่สิ่งที่พวกเขาค้นพบ โดยบังเอิญ ต่างหาก ที่มีคุณค่า เอนกอนันต์ ส่งผลมาถึงวันนี้ เป็น “มรดก“  ในป่าเขา ให้คนรุ่นลูกหลาน ได้ทำกิน ในถิ่นเกิดของพวกเขาเอง

           โดยการนี้  ดร.สมศักดิ์ จังตระกุล ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดขอนแก่น มีนโยบาย เมื่อปี 2561 ประกาศพื้นที่ ราว 1,200 ตารางกิโลเมตร ในเขตพื้นที่ของสองอำเภอ คือ อำเภอภูเวียง และ เวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น จะเป็นเขตพื้นที่ อุทยานธรณี หรือ GEO Park

           บัดนี้ งานระดับประเทศไทย ของการ เป็น GEO Park  สำเร็จ แล้ว เมื่อ ปี 2563 ที่ผ่านมา ก้าวต่อไป เป้าหมาย ระดับสากล คือ ปี 2567 หรือ ในอีก 2 ปี ข้างหน้า

           หลัง พาเยี่ยมชม อธิบาย เล่าเรื่อง แบบสนุกสนาน กันแล้ว คณะฯ มีโอกาสคุยกันเบาๆ กับพวกเขา-ผู้พิทักษ์ป่า จังหวะเดียวกับมีข่าว จากที่รัฐบาลตัดงบประมาณ จนต้องเลิกจ้างเพื่อนของเขาที่ทำงานอยู่ทั่วประเทศ แต่เมื่อมีเสียงร้อง ดังขึ้น จึงมีการจัดสรรงบประมาณ ให้พวกเขากลับเข้ามาทำงานใหม่ …แต่ จัดสรร ถึง 30 กันยายน 2565 นี้ เท่านั้น นะ

           กลับมาเรื่อง ที่พวกเขา พอจะเยียวยาใจ เบาใจกันบ้าง พวกเขายังมีรอยยิ้ม พร้อมสู้ พวกเขาอยากได้ “รองเท้าผ้าใบ“ เพื่อใช้เดินป่า ขอยี่ห้อ “นันยาง“  ด้วยนะ และขอ สีขาว…เพราะบอกว่า ใส่วันแรกสีขาว วันต่อๆไปเมื่อใช้งาน จะกลายเป็น สีอื่น เท่ากับว่ามีรองเท้า หลายคู่ ไงล่ะ….คนฟัง อมยิ้ม…คาดไม่ถึงกับชีวิต ที่ขาด แต่ยังมองโลกบวก……

           คณะของสมาชิกกลุ่มนายกรุ่น 106 ภาค 3350 โรตารีสากล จึงจัดรองเท้า จำนวน 104 คู่ ส่งมอบให้ ในวันอีก 6 วันต่อมา ยิ้มกัน…สนั่นภู และส่งเสียงขอบคุณ ไปก้องป่าเชียวแหละ…

           เป็นเรื่องเล่า…เบื้องหลังของ รองเท้าใหม่ หรือ เกิบ-แปลว่า รองเท้า คู่ใหม่ของ ผู้พิทักษ์ป่า แห่งผืนป่าอุทยานแห่งชาติภูเวียง

           แสนดีใจ ได้ เกิบ ใหม่ ….เป็น เรื่องเล็กๆ ของคนเล็กๆ  ความสุขเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ ในหัวใจของเราทุกคนได้เสมอ  …….