คนพิการ หมายถึง บุคคลซึ่งมีข้อจำกัดในการปฏิบัติกิจกรรมในชีวิตประจำวัน จึงมีความจำเป็นเป็นพิเศษที่จะต้องได้รับความช่วยเหลือ 

 

อาการความพิการ อันได้แก่ การไม่ครบ 32 เหมือนคนปกติ  อาทิ พิการทางกาย แขนขาขาด หูหนวก ตาบอด สติปัญญาต่ำกว่ามาตรฐาน เป็นโดยกำเนิด-เกิดมาก็เจอตัวเองในสภาพนี้แล้ว

 

พบว่า ทะเบียนผู้พิการ ในจังหวัดขอนแก่น มีราว 8 หมื่นคน เป็นสวัสดิการแห่งรัฐ ที่พวกเขาจะได้รับสิทธิในการดูแล ตามนโยบายและแผนงานของรัฐบาล ที่จะต้องมีมาตรการในการดูแลประชาชนทุกกลุ่ม รวมทั้งผู้พิการทั่วประเทศด้วย

 

พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิต คนพิการ พ.ศ. 2550   มาตรา 33,34,35 ระบุ เรื่องการจ้างงาน คนพิการ สำหรับองค์กรธุรกิจ ที่มีพนักงาน 100 คน ต้องมีการจ้างผู้พิการ 1 คน หากไม่สามารถจ้างได้ ก็จะมีมาตรา อื่นๆ มารองรับจึงพอเป็นทางออกให้องค์กรใหญ่ได้มีทางเลือกในการทำกิจกรรมเพื่อสังคม ได้ในคราวเดียวกัน

 

คุณสุธิดา เสียมหาญ ผู้อำนวยการฝ่ายสื่อสารองค์กร บริษัท โอสถสภา จำกัด (มหาชน)  เล่าถึง สองเรื่องที่นำมาแจมกัน จนเป็นโครงการที่มีความสุขร่วมกัน ระหว่างพนักงานของโอสถสภาและพี่ๆผู้พิการ มันอิ่มใจ บางก้อนแล่นขึ้นมาจุกที่คอ ยากจะอธิบาย รู้เพียงว่า สุขล้นใจ กลับบ้านไปยังแอบยิ้มคนเดียว

 

ความที่ค่ายโอสถสภา เลือกที่จะนำเงิน ที่จะนำไปจ้างผู้พิการเข้ามาทำงานในองค์กร และเลือกที่จะนำเงินก้อนนั้นมาลงพื้นที่เอง (ทั้งที่อาจมอบให้บางหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ไปทำงานแทนได้) เพราะมั่นใจว่าเครือข่าย จากนักกายภาพ ที่เคยร่วมงานกันที่จุดอื่นๆ เรื่องงานคนพิการ จะช่วยมาเชื่อมและต่อยอดกันได้ 

 

ปีแรก คือ ปี 2560 มีการเชื่อมกลุ่มผู้พิการ ที่เข้าไปช่วย สร้างอาชีพให้พวกเขา จากเงินก้อน จำนวน 3 ล้านบาท ที่ต้องปฏิบัติตามกฏหมาย แปรรูปไปเป็นโครงการ กระจายไปเป็นจุดๆใน 5 อำเภอ ได้แก่ อำเภอน้ำพอง  อุบลรัตน์ ชุมแพ ภูเวียง และสีชมพู พอล่วงเข้าปีที่ 2 จึงเพิ่มอีก 2 อำเภอ คือ อำเภอเมือง และ อำเภอมัญจาคีรี  รวมเป็น 7 อำเภอ รวมทั้งเม็ดเงินที่เพิ่มเป็น 10 ล้านบาท

 

เหตุใดจึงเลือกพื้นที่จังหวัดขอนแก่น : ตอบแบบคิดไม่นานว่า :  เมืองที่มีการเติบโต ผู้พิการจะมีโอกาส สร้างอาชีพจากกำลังซื้อในพื้นที่ ที่เชื่อมั่นว่า จะมีการแบ่งปันระหว่างกัน อย่างสมดุล “ขอนแก่นโมเดล” ทำให้เธอเชื่ออย่างนั้น……

 

กิจกรรม ที่ค่ายนี้มองทะลุมิติ สร้างความยั่งยืนให้ชีวิต ควรหาเครื่องมือทำมาหากิน หรือให้ “เบ็ด” ดีกว่าที่จะมอบปลา ให้กินแล้วหมดไป

 

งานการสร้างอาชีพให้คนพิการ ไม่ง่ายนัก เพราะข้อจำกัดทางสรีระของพวกเขา ดังนั้น ต้องมีพี่เลี้ยง บวกกับใจสู้ๆ ของพี่ๆคนพิการ ตราบใดที่มีลมหายใจ ต้องไม่ยอมแพ้โชคชะตา ไม่เป็นภาระของครอบครัว ทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อสังคม แค่นี้กำลังใจก็มาโข แล้วนะ…

 

กลุ่มคนพิการ ที่มีโอกาส ฝึกฝนอาชีพ อาทิ  การปลูกผักปลอดสาร คนอยู่กับพืชพรรณสีเขียว จิตใจย่อมชุ่มเย็น  มีความสุขกับการปลูกผักให้ผู้คนได้รับทาน งานฝีมือประเภทงานไม้ ประดิษฐ์เป็นกล่อง รูปทรงต่างๆ แค่วางในบ้านของผู้อุดหนุน ในราคาที่คิดค่าแรงตามกำลัง ส่วนวัตถุดิบ มีผู้ใจบุญมาบริจาคไว้ให้ เห็นก็ปลื้มแล้วล่ะ

 

ให้สะท้อนว่า พวกเขาช่างเข้มแข็ง ลุกขึ้นมาต่อสู้ แม้จะมีอุปสรรคทางร่างกาย แต่เมื่อมีผู้ให้โอกาส มีเติมแรงใจ  กำชัยไปเกินครึ่งทางแล้วนะ….

 

ให้ได้คิดต่อ กรณี คนตาดี แขนขาดี  กลับงอมือ งอเท้า รอคอยความช่วยเหลือจากภาครัฐ บ้าง จากนายทุนบ้าง หรือจากนักการเมืองบ้าง  น่าอดสู ไร้ศักดิ์ศรี สมควรถูกประณาม

คนขยัน ไม่มีวันอดตาย  พวกเขาขยัน จนน่าสนับสนุน…หัวหน้าศูนย์ทะเบียนคนพิการจังหวัด ช่วยได้ เดินเข้าไปปรึกษาได้ ไม่ว่าคุณจะเป็น คนธรรมดา/นิติบุคคล  ก็ยื่นมือมาช่วยสนับสนุน คนพิการได้ทั้งนั้น ….เพราะ พวกเขา ไม่เคย “พิการใจ”……สู้สู้…